W Białymstoku ludzie szaleją.

Białystok to chyba nie do końca miasto, a bardziej stan umysłu. Bo byłem w Białymstoku, dlatego o tym piszę. Ale przecież byłem też w Warszawie, Lublinie i Krasnymstawie. W kilku innych miejscach z resztą też. Panie kochany, toć ja i Hutki roztoczańskie zwiedziłem. Ale o tym nie będę pisał. Chociaż o Hutkach może coś wrzucę, jednak ze zgoła innego powodu. 

W każdym razie dla człowieka żyjącego całe życie poza Białymstokiem, wizyta w tym niepozornym mieście jest szokująca, o ile jest on co najmniej średnio wnikliwym obserwatorem świata i ludzi. Jeśli nie jest, to podejrzewam, że nawet odwiedzając Alaskę nie zauważy, że ludzie mówią innym językiem. Że nie ma ludzi. Ale ja akurat jestem cholernie wnikliwy, z tego też powodu świat doczekał się (w końcu! zewsząd napływają podziękowania) mojego bloga.

Zatem, wracając do rzeczy po tej, musicie przyznać, ciekawej dygresji, opowiem Wam krótko (bo taka też była moja tam wizyta) o stolicy Podlasia, a dla własnej wygody przyjmę upośledzoną formę opowiadania-reportażu:

Uwaga, opowiadanie-reportaż!

Nastał dzień słoneczny, w którym to skierować miała się moja życiowa wyprawa w kierunku Podlasia. Wsiadłem do busa i, po odparciu próby obrabowania mnie z dziesięciu złotych przy zawieraniu umowy o przewiezieniu mojego ciała, rozsiadłem się na jednym z siedzeń, które oferował mi arcyprzestronny bus (kolana odkształcone).

Będąc z natury człowiekiem starającym się przewidywać skutki i skutków tych przyczyny, wyposażyłem się w dużą ilość monet. Dlaczego? Otóż dlatego, że nie miałem czasu na spacer, a musiałem z dworca szybko przemieścić się kilka kilometrów na południowy wschód. Zasięgnąłem rady na pewnym portalu znającym się dobrze na komunikacjach miejskich kilku miast i wywiedziałem się, w jaki autobus wsiąść, a do jakiego się przesiąść. W mojej głowie kłębiły się myśli typowe dla człowieka mieszkającego w Lublinie: "Nie jedź na gapę, stracisz dużo czasu w przypadku kontroli!", "Czy w autobusie będzie biletomat?", "Obym nie musiał kupować biletu u kierowcy!" i tym podobne. Obładowany bagażem wsiadam do autobusu, w jednej ręce mam to, w drugiej tamto, w trzeciej portfel z monetami. Nie wiem ile tu kosztuje bilet. Ktoś kupuje przede mną, muszę podsłuchać, bo jak zapytam, to przecież mnie niechybnie opie***li! Obserwuję więc tę transakcję bacznie i spostrzegam rzecz następującą: dziewczyna daje kierowcy NIEWYLICZONĄ kwotę pieniążków, ten WYDAJE JEJ RESZTĘ rzucając przy tym żartem! Nie usłyszałem go niestety dobrze i nie wiem jak bardzo był zabawny, ale nie jest to moim zdaniem w najmniejszym stopniu ważne. Była to jedna z najbardziej znamiennych sytuacji, która w dużym stopniu ukształtowała mój pogląd na miejsce, do którego trafiłem.

Inną sytuacją tego typu była wizyta w eleganckiej naleśnikarni. Być może zostałem wzięty, za jakiegoś kontrolera jakości, czy inne licho, ale w każdym razie od razu po wejściu zaatakowała mnie pani z kartą dań. Zaatakowała bardzo uprzejmie. Ja równie uprzejmie powiedziałem, że najpierw sobie poczytam, bo w sumie nigdy wcześniej nie byłem w naleśnikarni i nie wiedziałem czego się spodziewać. I tak  pogrążony w lekturze siedziałem kilka chwil, po czym podniósłszy głowę zauważyłem, że pani kelnerka już zmierza w moim kierunku. Musiała kiedyś długo rozważać, czy przyjąć ofertę któregoś z zespołów F1, czy z białostockiej naleśnikarni. Złożyłem zamówienie (wybrałem naleśniki!), zaś kiedy zostało zrealizowane, zabrałem się do spokojnego posiłku. Już po kilku chwilach znowu zderzyłem się z białostockim szaleństwem. Być może naleśniki jadłem zbyt spokojnie i bez uśmiechu na buzi, co sprowokowało panią kelnerkę - tego nie wiem. Faktem jest jednak, że owa pani z rozbrajającym uśmiechem i troską podeszła i zapytała: "Smakuje panu?". Zamurowało mnie, lecz szybko się rozkułem i zdołałem zapewnić panią, że i owszem, że smakuje. Wiadomo, że obsługa w restauracjach musi być miła, ale nie spotkałem się z uprzejmością posuniętą tak daleko i wciąż pozostającą autentyczną. Byłem tym tak bardzo mile zaskoczony, że przy płaceniu z przyjemnością zwróciłem pani kelnerce uwagę, że nie policzyła wszystkich rarytasów, które zamówiłem.

Ponadto spotkałem w Białymstoku kilka, może kilkanaście osób, z których każda zwracała się do mnie po prostu z dużą życzliwością i ani jednej, która byłaby jakkolwiek nieuprzejma (nawet od pana na dworcu, którego nad ranem nie poczęstowałem Kubusiem, nie usłyszałem obelg). Czy ktoś mi zatem powie: 

co, do cholery, jest z tym miejscem nie tak?!

Gdzie jeszcze są takie miejsca w Polsce? Czy może Lubelszczyzna taka jest, tylko ja tego od lat nie mogę zauważyć? Czy to mylne wrażenie, że większość tutejszych jednak na ogół ma z czymś kłopot, że coś im nie pozwala się odnosić do obcych z życzliwością wynikającą z wiekowej zasady "domniemania niewinności"?

Ps. Kiedyś będzie o tym co miało być w drugim poście. 

Ps.2 Polecam białostocką naleśnikarnie "Retrospekcja"

Podoba się? Polub mój fanpage, niech spodoba się także Twoim znajomym!

Pozdrawiam (: